ચુંબન

........ તમામને ગમતી 'ને તમામ દ્વારા વખોળાતી વાત...

        ફેસ બુક પર  મિત્ર જીતુની વોલ પર ઇમરાન હાશમી અને મલ્લિકા પ્રત્યેની જીતુનીસહાનુભુતિ વાંચી..વાત ઇમરાન હાશમીની હતી પણ લાગણી જીતુની લાગી. ઠીક છે વાયા વાયા પણ લાગણીને વાચા તો આપી એ ગમ્યું..ચુંબન એ હંમેશાથી ચોરે ને ચોંટે ચર્ચાતો ટોપીક છે. સિરીઅલ્સ, બોલીવૂડ અને હવેતો ઢોલીવૂડમાં પણ કિસ્સા કિસ કા...બહુ ફેમસ બન્યા છે. અને કિસ ગમે તે કરે પણ પારકી પંચાતના પ્રમુખ બની બેઠેલા અમે મીડિયાવાળા આ બધાને પૂર્ણતઃ ન્યાય આપવાની કોશિષ કરીએ. ક્યાંક વાંચ્યુતુ કે "કાનને કહેવાની વાત હોઠને કહેવી તે ચુંબન."  ચુંબનના આમતો ઘણા પ્રકાર છે. પણ આની પદ્ધતિ અને પ્રકાર સાથે આપણે બહુ લેવા દેવા નથી. ગમે તે પ્રકારે અને ગમે તે રીતે આપણે બસ આની મજા જ લુંટતા હોઈએ છીએ.  અને કેમ નહિ ? એક કવિએ એટલે જ કદાચ લખ્યું હશે કે " ઈશ્વરને પણ ઈર્ષા આવે એવી વાત એટલે ચુંબન...જો એ ભૂલ મનુષ્ય નહિ કરે તો કરશે કોણ ? "કશું ન કહીને પણ બધુજ કહી દેવાની કળા એટલે કિસ. 

કાયમ અલી હજારી લખે છે કે..

"ઉત્સવ આંસુ સપના ડુમો, આદમ ઈવનું પહેલું ચુંબન,

આદમિયતાનો છે તરજુમો, આદમ ઈવનું પહેલું ચુંબન"

તો આંગણામાં ભીની ઝાકળ જોઈ એક કવિએ તેને પ્રિયતમાના ચુંબન સાથે સરખાવી લખ્યું છે કે..

"જેમ ચોખ્ખા આભને વાદળ મળે, એમ આ એકાંતને કાગળ મળે 

આ હવાને તે કર્યું ચુંબન હશે, આંગણામાં એટલે ઝાકળ મળે "

જયારે શબ્દો શાંત થાયને ત્યારે ચુંબન શરૂ થાય છે. કિસને મોનનો પર્યાય માનવામાં આવે છે. હથેળીમાં રહેલી ઉર્મીઓ જયારે પતંગિયું બને છે ત્યારે એ ચુંબન થઇ જાય છે. 

        

આટલું  વાંચ્યા પછી તમને થતું હશે કે શું આ ક્યારનો ચુંબન ચુંબન ચોટયો છે નહિ ?  આપણે ચુંબનને હંમેશાથી માત્ર લીપલોકના પરીપેક્ષમાં જ જોતા આવ્યા છીએ. પ્રિયજનના કપાળ પર કે ગાલ પર વ્હાલ આપવાનો તો હવેના જનરેશનમાં કદાચ કોઈને વિચાર પણ  આવતો હશે કે કેમ ?  એક સાઈકોલોજિકલ સર્વેમાં એવું તારણ બહાર આવ્યું છે કે યુવતીઓ પોતાની પ્રથમ કિસમાં જ નક્કી કરી લે છે કે તેને એ યુવક સાથે કેટલો સમય રીલેશન રહેશે. આપણે ત્યાં તો સાઈલેન્સ ઝોન 'ને એક્સિડન્ટ પ્રોન ઝોન  હોય છે પણ વિદેશમાંતો કિસિંગ ઝોન બનાવવા પડ્યા છે.  જો કે એ વધતા અકસ્માતોને ધ્યાનમાં રાખીને બનાવાયા છે. બ્રિટનમાં કિસને લઈને યુવાનોમાં ભારે ગેરસમજ જોવા મળે છે. એક સર્વે મુજબ બ્રિટનમાં અમુક યુવાનો એમ માને છે કે કિસ કરવાથી કેન્સરની શક્યતાઓ વધે છે તો અમુક લોકો એવું પણ માને છે કે મેદસ્વી લોકો કિસ કરવાથી બીમાર પડી જાય છે. 

હવે આને કોણ સમજાવે ????

એક હાસ્ય કવિએ લખ્યું છે કે..

"પ્રેમના પાપડ ને ચુંબનના ચટકા, લાવ તારા ગાલ મારે ભરવા છે બટકા"

ભાઈ આ ચુંબનની ચટાકેદાર ચર્ચાતો ચારેકોર ચાલતી જ રેહવાની પણ એટલું જરૂર કહી શકાય કે ચુંબન વિશે બહુ વાતો ન કરાય એ તો કરવાની વસ્તુ છે. 

અમિત દવે 

શૈશવના સંસ્મરણો

મુંછમાં એક સફેદ વાળ આવ્યો એ જોઇને હવે યુવાનીનો છેલ્લો તબક્કો ચાલી રહ્યા હોવાનો અહેસાસ થયો.જો કે સફેદ વાળ આવે એટલે વૃદ્ધ એવું કોઈ પ્રતીપ વિધાન નથી. પણ તે દિવસે અરીસાની સામે ઉભાઉભા મન વિચારે ચડી ગયું ને દસ મિનીટમાં સાલ્લું આખું બાળપણ આંખ સામે તરવરી ઉઠ્યું. શો-કેસના દરવાજાની જેમ વચ્ચેથી ખુલે એવું એ અમારા ઘરે આવેલું ટીવી ગામનું પેલું બ્લેકેન-વાઈટ ટીવી હતું. અત્યારે જેમ રાજપથ અને કર્ણાવતીમાં લોકો સેલિબ્રિટીને જોવા જાય છે એમ ત્યારે લોકો અમારા નળિયાવાળા રૂમમાં રાખેલા એ ટીવીને જોવા આવતા..અત્યારનું બાળપણ અને આપણું બાળપણ કેટલું અલગ હતું. દૂરદર્શન પર આવતી એ સીરિઅલ્સ અને રેડિયો પર આવતો સીબાકા કાર્યક્રમ જાણે અજાણે આપણા અભિન્ન અંગો બની ગયા હતા. શરૂ શરૂમાંતો દૂરદર્શન સ્ટેશન બંધ થઇ જાય તો'ય મમ્મી સાથે ઝઘડીને અડધી કલાક ઝરમરીયા જોતો.

બુનિયાદ, માલગુડી ડેયસ, નુક્કડ, તેનાલી રામન, અલીફ લેલા, વ્યોમકેશ બક્ષી અને રામાયણ..એક ચોક્કસ પ્રકારના સંદેશ સાથે આવતી આ તમામ સીરિઅલ્સની ટીઆરપી તેને બનાવનાર અને પ્રસ્તુત કરનારની અપેક્ષાથી કરોડોગણી વધારે હતી. થોડા આગળ આવીએ તો ફૌજી , દેખ ભાઈ દેખ, અંતાક્ષરી, યે જો હે જિંદગી, જંગલ બૂક આ બધી સીરિઅલ્સના નામ આવતાની સાથે જ તેના પાત્રો આજે પણ આપણી આંખ સામે તરવરી ઉઠે. સીરિઅલ્સતો ઠીક પણ એ જમાનાની જાહેરાતો પણ વિશેષ હતી જેમ કે ટવાઈંગ.....નીરમાં.. અને વિકોની એ વર્ષો પુરાની એ એક જ મોડલ માં ચાલી આવતી એડ. જનરલ નોલેજનો ખજાનો પીરસતી સુરભીના રેણુકા સહાને અને સિદ્ધાર્થ હોય કે પછી દૂરદર્શનની એવરગ્રીન એન્કર સલમાન સુલતાન.. આ બધા જાણે અજાણે આપણા બાળપણ સાથે અવિસમરણીય રીતે જોડાઈ ગયા છે.

આપણે નાનપણમાં કોઈ ગેમ ઝોન કે મનોરંજનના બહુ સાધનોની ઓછી જરૂર પડતી હતી. એ સમયમાં નહોતા સીટ બેલ્ટ કે નહોતી એર બેગ નહોતા હેલ્મેટ કે નહોતા ની પેડ. છોલાઈ ગયેલા ગોઠણ અને કોણી, તૂટેલા દાંત અને કપાળમાં એકાદ છેકો...આ બધા તો મિત્રોમાં શુરવીરતાની નિશાની ગણાતા.નહોતા બાઇક કે બેટરી સ્કૂટર..બસ હતી તો કાકા બાપાના સાત ભાઈ બહેન વચ્ચે એક કેરિયર વગરની સાઈકલ. એ ચલાવવામાં મારા જેવા ઘરમાં નાના વ્યક્તિનોતો ભાગ્યેજ અજવાળે વારો આવતો. રમવા માટે મોટા બાપુના બજાજ કબનું ફાટી ગયેલું ટાયર અને સીસમની લાકડી..બસ હુરરરરર...કરીને નીકળી પડવાનું. માચીસ બોક્સની ભેગી કરેલી છાપુ, અંચાઈ કરીને જીતેલી લખોટીઓ અને પાનની દુકાન બહારથી વીણેલા કબીલા, આ ત્રણ વસ્તુનો જેટલો મોટો સંગ્રહ જેની પાસે હોય એને બસ વેકેશનમાં મજા...લેન્ડલાઇનના પણ જ્યાં ત્રીજી શેરી સુધી પીપી નમ્બર અપાતા હોય તો મોબાઈલ કે ઈંટરનેટ ની તો વાત જ શું ??? છતાય કોડ વર્ડ અને સીટીથી મિત્રોને ગોતવામાં પાંચ મિનીટથી વધુ સમય લાગ્યો નથી. આજે બબ્બે મોબાઈલ અને અનલીમીટેડ ઈંટરનેટ હોવા છતા મિત્રો સાથે ભાગ્યેજ વાત થઇ શકે છે.

ગામના અવેળે ઢોર ઢાંખર પહોચે તે પેલા ન્હાવું અને અને સહકારી મંડળી બહારની ડંકીએ હાથ મૂકી પીધેલું પાણી..રોજ પીતા મિનરલ વોટરના પાણી અને બબલ શેમ્પૂથી ન્હાવા છતાં વિસરાતું નથી. મિનરલ વોટર, અને ઇન્ટરનેશનલ બ્રાંડના કોલ્ડ્રીંક તો ક્યારેક વિદેશથી આવેલા કોકના મેમાન પાસે જ જોવા મળતા.અને ભૂલથી જો એકાદ દોસ્તારે કોકના ખર્ચે કોકા કોલાનું એકાદ ટીન પી લીધું હોય તો એ એના ઘરમાં બેઠક ખંડના શો-કેસમાં શિલ્ડની જેમ સ્થાન પામતું અને દિવાળીએ મમ્મીની ડાંટ બાદ એ ભંગારમાં જતું. નાગોલ. મોય દાંડિયા,ખુચામણીદા જેવી એક્ષ્પેન્સલેસ ગેમ્સમાં આપણું પોણું બાળપણ નીકળી જતું.અને આજે???

ઘાંસના ટ્રેકટર અને ટ્રકમાં પાછડથી ચડીને હળવેકથી શેરડીનો સાંઠો ખેસવી લેવો, વાડીમા વારંવાર કાંટા લાગે તોય કોઈનીએ પરવા કર્યા વગર બોર વીણવા..આ બધી જાણે દિનચર્યા બની ગઈ હતી. કેબલ ચલાવતા કાકા જો રાજી થાય જાય તો વીસીઆર આપતા અને એ વીસીઆરમાં ગામમાં જેની પાસે જે ફિલ્મ પડ્યું હોય તે વારંવાર જોવું. ૫૫ થી ૬૦ વખત જોયેલું "મર તે દમ તક" હજુ મને યાદ છે .વિડિયો ગેમ, એમપી૩, આયપોડ, ડીશ ટીવી, ડીવીડી, લેપ ટોપ અને ઇન્ટરનેટ આ બધામાંથી આપણી પાસે કઈ જ નહોતું..

આપણી પાસે હતા તો બસ પાક્કા દોસ્તારો..

ભાઈ મારું તો આવું હતું બાળપણ તમારું ???

જો તમારું પણ આવું જ હોય તો રાહ શેની જુઓ છો કરો ફોરવર્ડ આ બ્લોગ તમારા દોસ્તારને...

" ચાર કલાકનો ચિરાયું "

સમય હતો રાત્રીના ૮.૧૫નો સમાચાર મળ્યા કે ભાઈના ઘેર બીજા સંતાન સ્વરૂપે પુત્રનો જન્મ થયો. ૯વાગ્યાનું બુલેટીન હતું પણ ખુશીનો કોઈ પાર ન રહ્યો. બુલેટીનનું કામ અધૂરું છોડીને ગણેશ ઉત્સવ હોવાથી ઓફીસમાં સ્થાપન કરેલા વિઘ્નહર્તાને માથું ટેકવ્યું અને સંકટ હરવા અરજ કરી. પણ એમ સીધો માની જાય તો તો એ ઈશ્વર શેનો ? પંદર મિનીટમાં બીજો ફોને આવ્યો બાળકની તબિયત બહુ ખરાબ છે. તાત્કાલિક વેન્ટીલેટર પર રાખવા માટે બીજી હોસ્પિટલે ખસેડ્યો છે. સમાચાર સાંભળતાની સાથે જ કમ્પ્યુટર ડ્રાય સિન્ડ્રોમ વાળી મારી નિસ્તેજ અને ફિક્કી આંખો છલકાઈ ગઈ. ભત્રીજા અને ભત્રીજી પ્રાણથી પણ વ્હાલા અને એક બાળક મેં પણ ગુમાવેલું આથી કઈક અઘટિત ઘટવાના ભણકારા વાગવા લાગ્યા. હૃદયમાં બેચેની અને શરીરમાં અજંપો. વગર કારણે ઓફીસમાં બે ત્રણ જણને વઢી પણ લીધું. પણ મનની પીડા કોણ સમજે ? રાજકોટમાં મોત સામે એ જજુમતો હતો અને અમદાવાદમાં વિચારોના વિકરાળ આક્રમણ સામે હું.... કોને કહું ? શું કહું ? ભાઈ સાથે વાત કરું તો ઢળી પડું..એટલે અન્ય માધ્યમથી સમાચાર મેળવતો રેહતો.

ખબર પેહેલેથીજ હતી કે એ જયારે પણ અવતરશે ત્યારે કઈક આપતી આવશે. પણ મનમાં તેના જવાનો કોઈ ડર નહોતો. હૃદયના ખૂણેથી બસ એકજ અવાજ આવતો કઈ નહિ થાય...ચમત્કાર થશે જ..પણ શ્રદ્ધા હવે ક્યાં એટલી સબળ રહી છે ??? જય ગુરુદેવ બોલ્યા વિના જેના પિતા કોઈ વાક્યની શરૂઆત નથી કરતા, પૂજા પાઠ કર્યા વિના જેની માતા પાણી નથી પીતી..એ માંના કુખેથી એ જન્મ લઈને આવ્યો હતો. એટલે નાસ્તિક હોવા છતા ભગવાન પર વિશ્વાસ હતો. સમય વીતતો ગયો...વીતતો ગયો...અને ફોન આવ્યો.... ભાઈ...એ છોડીને ચાલ્યો ગયો !!!....આ પાંચ શબ્દ સાંભળીને સમય જાણે ત્યાં ને ત્યાં થંભી ગયો..શરીરમાં વહેતી લોહીની નદિયો બરફના સમુદ્રમાં ફેરવાઈ ગઈ..મન માનવા તૈયાર ન હતું અને હોય પણ કેમ ? કુળ આખામાં આ પેલો બનાવ હતો..એકબીજાને આપવા માટે શબ્દવિહીન સાંત્વના અને વેહેવડાવવા માટે અશ્રુ સિવાય કઈ જ નહતું. ડોકટરએ તો કહીજ દીધું હતું કે કીડની મોટી છે વધીને ચાર દિવસ જીવશે. પણ મન.... સાલ્લુ માનવા તૈયાર ન હતું. હતો કિડનીનો પ્રોબ્લેમ..કિડનીનું ફેફસા પર અતિક્રમણ થતા શ્વાસની તકલીફ અને પરિણામે ચાર કલાકની તબીબોની જેહમત બાદ મોત.

એ સવાર આજે પણ મને યાદ છે. જયારે તબીબોએ તેનો દેહ મને સોપ્યો. કાળા ઘમ્મર વાળ, બતક જેવો સફેદ વાન અને સામાન્ય બાળકથી થોડી વધુ ઉંચાઈ...બસ એટલુ જ જોઈ શક્યો હું..તેની સામે વધુ જોવાની હિંમત નહોતી મારામાં...જવાનું હતું સ્મશાને..તેના દેહની મુક્તિ માટે...અંતિમવિધિ કરવા...બસ એક જ વિચાર હતો મનમાં કે શું આ દિવસ જોવા હું જીવતો હતો ??? એના માસુમ હાથ-પગ ને અડ્યો છું...એના કપાળ પર હાથ પણ ફેરવ્યો... પણ એ બધું કફન સાથે...એ સ્પર્શ કદાચ આજીવન નહિ ભૂલી શકું..જન્મ સમયે ચકચકિત એની ત્વચા મૃત્યુ બાદ નિસ્તેજ થઈ ગઈ હતી..સ્મશાનમાં જયારે તેના માટે ખાડો ખોદાઈ રહ્યો હતો ત્યારે જીવનમાં પ્રથમ વખત આટલા આક્રંદ સાથે હું રડ્યો હોઈશ...

પણ હશે સાલ્લો યોગી...માં બાપે તેની ગર્ભાવસ્થા દરમિયાન એક ઉપનિષદ કે ગીતા કે રામાયણ કઈ જ બાકી નહોતું રાખ્યું વાંચવામાં..માના ઉદરમાં રોજ સાંજના બે કલાક તો મહામૃતુંન્જય જાપના હવનનો એ સાક્ષી હતો. દફનવિધિ જયારે ચાલતી હતી ત્યારે એક તરફ અલ્લાહની અજાન પઢાતી હતી તો બીજી તરફ શિવ મંદિરમાં મંગળા આરતી ચાલુ હતી..બ્રહ્મ મુહુર્તમાં એ તો આંખ ઉઘાડ્યા વિના ચાલ્યો ગયો... પણ અમે બધા હજીયે એની જ યાદમાં છીએ...૮ મહિના માના ઉદરમાં ઉછર્યા બાદ એણે ૪ કલાક અમારા કુળમાં વિતાવી. એ તો ગયો પણ અમુક સવાલ અધૂરા છોડતો ગયો...કે..

શું એ અમારા કુળમાં મોક્ષ માટે આવ્યો હતો ?

શું પોતાનું બલિદાન આપી ઈ માને જીવનદાન આપતો ગયો ?

ભજન ભક્તિથી થોડા વિમુખ થયેલા અમારા પરિવારને ભક્તિ કરાવતો ગયો ?

પરિવારની એક મોટી ઘાતને પોતાની માથે લેતો ગયો ?

કે કમાવવાની દોડમાં વિખુટા પડેલા અમારા પરિવારને ફરી એકઠો કરતો ગયો ?

આ સવાલોના જવાબ મને નથી જડતા પ્લીઝ તમને કઈ સુઝે તો કેહેજો. પણ ખબર નહિ રાત્રે સુતા સુતા કે પછી એકાંતમાં બેઠો હોવ ત્યારે હજી પણ દુર દુર થી એક જ અવાજ સંભળાયા કરે છે કે કાકા હું ફરીથી આવીશ...હું ફરીથી આવીશ...